جهان ای روله جان از آه لرزید

زمین و آسمــــان و مــاه لرزید

ثلاث و ازگله در غـم فرو رفت

شبانگاهی کــه کرمانشاه لرزید

عاشق ِشعله ی رخسار تو دیوانه ی توست

گِرد سیمای تو میچرخدو پروانه ی توست

فـردی از نابلــدانم کــه بــه هــر در زده ام

من ِناشی چه بدانم که کجاخانه ی توست

بس کـه بر جام‌ لبت زُل زدم از روی هوس

باورم شد کـه لبـم بر لب پیمـانه ی توست

نقـره داغــم کنـد از فــاصله هــا هُـرم تنت

آتش وسوسه در پنبه ی بی دانـه ی توست

آن چه ریـزد به وفور از عقـب روسری ات

موجی از شُرشُر ابریشم ِبر شانه ی توست

گرچه پیوسته نهادی بـه رهــم دانـه و دام

هدفم خـال لب و چاله ی برچانه ی توست

بی تـو بانـو عسلـم خسته تــر از ارگ ِ بمم

تکیه گاه دل من باش کـه ویرانه ی توست

وقتی که دلم مرتعش از نازِ پری هاست

در نی لبکم نغمه ای از ساز پری هاست

خارج بوَد از حیطه ی اندیشه و ادراک

انسان و مَلک بی خبر از رازِ پری هاست

گلواژه به پا خیزد و‌ بر صفحه برقصد

وقتی قلمم قافیه پرداز پری هاست

در گوشه ای از پنجره یِ رو به سیاهی

روشن شدنِ سایه از اعجاز پری هاست

بر ‌ مردمکِ چشم پری ها نزنی زل

پنهان شدن ازخصلت ممتاز پری هاست

پیوسته اگر خیره شوی فاصله ها را

پایان افق نقطه یِ پرواز پری هـاست

بانو عسل از جن و پری واهمه دارم

سرتاسر جنگل پُر از آواز پری هاست

گـلِ ســرخ و سفیــدم دل ندارد

درون کـــــوچه ای منــزل ندارد

خیـالش دائـم از مـن می گـریزد

دویدن در پی اش حاصل ندارد

زبون دیدی نگاه سنگی ام را

نپـرسیدی دلیـل منـگی ام را

غــــروب ممتــد آدینـــه داند

جـواب اینهمـه دلتنگی ام را

گـــــــــرچه از روز ازل خاک ﮔﯿﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

خرم و سبــــــز ﺑـــــﻪ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺁﻧﻘــــﺪﺭ ﺟﻠـــﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ

ﺧﯿــــﺮﻩ ﺑــــﺮ ﭘﯿﺮﻫــــﻦ ﻭ ﺳﯿﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﮐـﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﻓـــﻖ

ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﭼﻬــــﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﻣــــﺎﻧﻊ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺻﻒ ﻣــــﮋﮔﺎﻥ ﺗـــﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮐــــــﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺗــــــﻮ ﺷﺪﻡ

چو ﮔﺸﻮﺩﯼ نفسی ﮔــــﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭘﻨﺠــﺮﻩ ﺭﺍ

ﺧــــﻨﮏ ﺍﺯ تازه ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﮕــﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺳﺎﻟﻬـــﺎ چشم ﻭ دلـــــم ﺭﺍ ﻧﺴﭙﺮﺩﻡ ﺑــﻪ ﮐﺴﯽ

ﻭﻟﯽ ﺁﺷﻔﺘــــﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﺸـــﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗـــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺑﻪ ﺗــﻮ دادم منِ عاشق ﺩﻝ ﺑﺤــــﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﺭﺍ

مثل ﮔـــﺮﺩﯼ ﺑـــﻪ ﻫـــــﻮﺍ راهیِ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺷﻮﺭ ﺟـــــﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﮕـﺬﺷﺖ

ﭘﯿـﺮی ام ﺩﺍﺩ ﮔـــــﻮﺍﻫﯽ ﮐــــــﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ